her zaman derim ki insanlar kendi başarıları dışında hiçbir şeyle övünmemeli. güzelliğiyle, parasıyla, tuttuğu takımın başarısıyla, memleketlisinin aldığı ödülle falan. yine hep derim ki insanlar utanç duymamalı. yani ben ne sınırları çizdim, ne genetiğimi ayarladım, ne tarihin satırlarında zerre mürekkebim var. türk olmak benim bir başarım değil ki övüneyim. annemin karnından çıktığım gece hangi çizgilerin içindeysem oranın pasaportunu verip oranın damgasını vuruyorlar kıçıma. yani bu sebeple özellikle ırk konusunda övünmek ve utanmak kadar saçma bir şey yoktur. ama işte her ne kadar böyle düşünsem de, utanmaktan kendimi alamıyorum bazen. biliyorum benim suçum değil ama ar damarım utanmalısın diyor işte. bir katliamın müsebbibi bir kan taşıyorum. sırf "sen kürtsün ben türküm" cümlesi sığlığında bir çocuğun kanı akıyorsa, bin demiyorum bir diyorum, biirrr! alın süzün kanımı. tüm genetiğimi değiştirin, alın bu utancı üstümden. yerin dibine giriyorum her belgeselde her kitapta her satırda tarihin her tozunda. alın süzün, bana ırksız bir kan verin. bir çocuğun kanı olmasın bir kadının bir erkeğin kanı olmasın, vahşet olmasın utanç olmasın içinde. saf kan ise mesele, bana katliamsız bir kan verin.


http://www.eksisozluk.com/show.asp?dbbk=1&t=dersim+katliam%C4%B1&kw=&a=&all=&v=&fd=&td=&au=&g=&p=3#